Zerdeşt li kunca meyxanê

Di kopê wî da

Ol di bine nîşanên-ba-u-barrovan

Stêr yê hinek navan digirin, wek mirovan

Di qulaçên meyxanê da bade dinoşî

Dêmê yarê di nav meyê da dihate dîtin

Mey ji avirrûyyan dirrevî/ tim reş bibû

Hêl û hingamên xurrsitî dîmen dixwarin

Di ariya dil, di şariyan lêv

Gişt hevokên li hev civandîn

Dilop-dilop di mey diheldkirin

Tim sawîr bû, ji mey ditirsiya teva hovan.

Ramwîsanan, bi lêvên xwey di agirîn ji şevê didizî

Serbora sergerrekî kurd

Di nav kirîskên çavên xwe da dixendqînî

Perên dîwana şairek, di cerigê xwe da hindabûy û…

Hozaneka zeredeştî û peyvên bi beha

Di sola xwe da diperçqînî

Rê û rêbarên şkefta berze û

Pîr evîndarên agirîn

Tev serbûrên li ser me bûrîn vedigerrînî

Zikê çiyan di kelêşî

Xwe pirt-pirt dikey tu naêşî

Ker û pirtên xwe diçînî

Çiya di dey êk

Xuh û têhina di zikê wan da di bîte moran

Derdikevît û di bîte evir, jê dihêt baran

Tu şîn dibî-mîna-çiya di peqînî.

Tu dizanî, hindek caran tu di bî ye dar

Pîrejinek kevin û navdar

Ji serê kezyên te xûyane, tim çîvanok

Ji qurmçkên xwe dayine hawîr çavên te

Hingameka kiz damayî, vedigêrrît û dikete dîrok

Şevarînkan lêvên aşopên me xwarin

Joreka tariya berteng, dikuloxê te da diyar e

Avirwyên pîrekî navisal

Gurriya çirayek bê heval

Ji çavên te, dihêne derê û zirav-zirav dibine tîrok.

— Hey!… Tu kengî welê hatî xwe nasinekey!!

Yan… Tu destê xwe bidey…

Patka zerdeştî û… Devê wî ji memkên xwe vekey!!

Li bendaveka kwîra tarî

Keval şkestin bi êkcarî

Destê xwîşkê, di ser stoyî rayî havêtî bû

Girrê eşqê, di hinavên bînerên vê şanoyê da

Bêdengiyek êkcar mezin hingafit bû

Li wêrê viyan têkihelî bû

Hey… Dê were, dê avirrûyya min kehîkey.

29/2/ 1988  Dihok